Skip to main content
Tag

financieele dagblad

Sigaar uit eigen belbundel

By OpinieNo Comments

Dit opiniestuk werd in april 2012 gepubliceerd in het Financieele Dagblad

Stel: u bent wedding planner uit Den Haag en organiseert een van de mooiste bruiloften uit uw carrière. Dan zou het heel zuur zijn als de mooie en contractueel beloofde dag in het water zou vallen.

Dat gebeurt ook. Door een Vodafone-storing zijn zowel u, uw leveranciers en het gedroomde echtpaar telefonisch onbereikbaar. Biedt u vervolgens, schaamrood van schaamte, uw excuses aan met een €0-factuur of brengt u met de gepeperde rekening het aanbod de bruiloft kosteloos nogmaals te organiseren?

Vodafone kiest voor het laatste, terwijl niemand zit te wachten op een tweede bruiloft.

In plaats van klanten fatsoenlijk te compenseren voor een onvoorstelbaar slechte service -één brand beschadigde gedurende een week de volle dienstverlening-, mogen klanten 2 tot en met 5 mei gratis bellen en smsen in Nederland. Waar ik dan niet ben. Anderen moeten doorgaans ruim over hun belbundel heengaan óf op deze vier dagen bovengebruikelijk veel bellen en smsen om überhaupt te maken te krijgen met deze compensatie.

En dat doet natuurlijk niemand, en zeker niet de grote groep zakelijke gebruikers die financieel het zwaarst gedupeerd zijn. Structureel boven je belbundel uitkomen is een kostbare exercitie, ook daar verwacht ik relatief weinig winnaars. En ik? Ik ben 2 tot en met 5 mei in Nederland en word met de belminuten uit eigen bundel überhaupt niet gecompenseerd.

De enige gepaste compensatie was (minimaal) 25% korting over de maandfactuur geweest. Maar ja, dan loopt het rode bedrijf omzet mis.

Danny Mekic’ is internetexpert en managing partner bij adviesbureau NewTeam

“Nieuwe vakbeweging moet alle generaties verbinden”

By Nieuws uit eigen keuken, OpinieNo Comments

Onderstaand opiniestuk is geschreven door NewTeam-partner Danny Mekic’ en vandaag gepubliceerd in het Financieele Dagblad.

Nieuwe vakbeweging moet alle generaties verbinden

Stel een jongerenquotum in voor vakbondsbesturen

Jongeren voelen zich — terecht — steeds minder aangetrokken tot de vakbeweging; ze willen en kunnen hun eigen boontjes doppen. Tegelijkertijd worden veelbelovende vakbondsinitiatieven voor de flexibiliserende arbeidsmarkt de kop in gedrukt. Wie voelt zich straks nog aangetrokken tot de collectieve spil in het poldermodel?

Nooit ben ik in loondienst geweest en toen ik op jonge leeftijd mijn carrière als zzp’er begon, bestond FNV Zelfstandigen nog niet. Tijdens mijn middelbare schoolreünie viel de groep stil toen ik over vakbonden begon. Vriendjes en vriendinnetjes van toen zijn de taxichauffeur, aannemer, ambtenaar en schooljuf van nu. Ze haalden hun schouders op bij de vraag waarom ze niet aangesloten zijn bij een vakbond. ‘Daar heb ik nou helemaal niets mee’, zei Mike (22) die een tijdje als schoonmaker heeft gewerkt en nu zijn eigen bedrijf opricht. De babyboomers van morgen wilden er niet over praten, het gesprek ging weer verder over ‘planking’.

Kinderen van veertien kiezen op school verplicht een carrière als hovenier, econometrist of dokter en een lege studentenkamer is later nergens meer te vinden. Maar wie in zijn profiel- of studiekeuze een fout maakt, heeft het zelf gedaan: niet meer een leven lang studeren, maar maximaal vijf jaar, geen uitzonderingen. Mensen moeten langer doorwerken, maar nu nog niet. De jonge generatie groeit op met het gevoel aan haar lot te worden overgelaten en zoekt elkaar dus op.

Wie straks aan aan de slag mag gaan, krijgt in loondienst een luxepositie cadeau: binnen de EU ontstaat de komende decennia een groot tekort aan arbeidskrachten (‘Bridging the Gap’, SEO 2010). Rechtsbijstandverzekeringen worden nog net niet bij een pak vaatwastabletten geleverd en prangende vragen over onze arbeidspositie googelen of twitteren we, zonder vakbond. De toekomst van ‘collectieve’ belangenbehartiging is fluïde, op maat gemaakt. Voor wie het niet geloven wil, vraag het de leeglopende Consumentenbond. Ze weten er van.

Door die krappe arbeidsmarkt zal de groep zzp’ers relatief groeien, want wie eisen kan stellen aan werk, zal zelf onderhandelen over arbeidsvoorwaarden en niet voor één maar voor drie van de leukste werkgevers werken? Juist FNV Zelfstandigen begrijpt de ‘Gewerkschaftszeitgeist’ en Henk van der Kolk, voorzitter van FNV Bondgenoten, zou ze moeten omarmen en niet als een paragnost het einde der zzp’ers moeten voorspellen (FD, 6 december).

En FNV Jong? In de meest ideale situatie werkt die aan zijn eigen opheffing. Vakbonden moeten om te overleven alle generaties verbinden. Niet in te zien valt hoe de belangen van de jongste arbeidsparticipanten gediend worden door ze in een aparte ballenbak weg te zetten: dat werkt alleen in Småland bij Ikea. Terwijl juist zij de noodzakelijke vakbondsvernieuwing zouden moeten vormen.
Er zijn voldoende argumenten voor het behoud van FNV Zelfstandigen: de zzp’ers en hun manier van werken hebben de toekomst, en hebben andere belangen dan mensen in loondienst. Dergelijke argumenten ontbreken bij het separeren van één generatie. Het is tijd dat de gehele vakbeweging de belangen van jonge arbeidsparticipanten gaat dienen: stel een jongerenquotum in voor vakbondsbesturen. Jongeren weten als geen ander hoe de (gehele) vakbond van morgen er uit moet zien. Alleen dan kunnen vakbonden in de toekomst blijven bestaan.

Dit opiniestuk is vandaag gepubliceerd in het Financieele Dagblad.

Young ceo’s

By OpinieOne Comment

Dit artikel geschreven door NewTeam-partner Danny Mekić verscheen vandaag in de FD Outlook-bijlage van het Financieele Dagblad:

ROLMODEL
SCHADUWEN

Ze willen verantwoordelijkheid en zinvol werk. Hoe houd je de nieuwe jonge werknemers gemotiveerd?

Ik ken iemand die naar TomTom is overgestapt, hoewel hij in salaris achteruitging. Hij vond het werk daar leuker. Mijn generatie. Die levert makkelijk salaris in voor een baan met meer status. We hebben fundamenteel andere behoeften dan de generatie van mijn vader. Die werkte omdat hij geld moest verdienen. Mijn leeftijdsgenoten willen dat hun werk betekenis heeft. En afwisseling. En interessante mensen. En direct iets bijdragen aan een project.

Bij deze generatie zijn bedrijven met veel carrièrestappen en wisselende functies populair. Die vind je niet in de bouw, waar de carrières erg overzichtelijk zijn. Daarom gaan veel jongere bouwvakkers eruit en kiezen een loopbaan als zzp’er. Het werk is niet meer een bestemming, zoals in de tijd van mijn vader, het is een route geworden. Het moet plezier opleveren, zingeving, een goed netwerk. En liefst in één keer.

De behoefte van jongeren aan autonomie in hun werk komt voort uit het onderwijs. Een student wordt tegenwoordig beoordeeld als lid van een team én als individu. En dan kom je na je studie in een bedrijf waarin je ineens werkt voor de partner, de oudere collega, de directeur.

Wat jongeren in essentie willen, is meedoen. Bij Google mag iedere werknemer 10 à 15 procent van zijn tijd besteden aan eigen projecten. Of neem de werknemers van het Ritz-Carlton. Die krijgen allemaal, van hoog tot laag, een budget om naar eigen inzicht de service te verbeteren, of om een klant tevreden te stellen als er iets is misgegaan. Per ‘incident’ mogen ze $2000 besteden. Dat geeft enorme slagkracht om écht klantgericht te zijn. Degene die als eerste tegen een probleem aan loopt, is ook degene die het oplost.

Waar de jongste generatie juist mee worstelt, is de enorme hoeveelheid keuzes. In banen, in bedrijven, in opleidingen. Dat kan leiden tot option paralysis. Ze verlaten school met het verkeerde idee dat hun hele carrière afhangt van de keuzes die ze al op hun 18de maken. Maar wat hoogopgeleide mensen niet leren, is kiezen. De sturing van hun carrière verwachten ze juist op het werk te krijgen. Een eigen opdracht, een carrièrepad, alles moet voor ze worden uitgestippeld door een chef of door de humanresourceafdeling.

YOUNG CEO
Jongeren willen dus twee dingen die tegenstrijdig lijken. Ze willen sturing én ze willen ruimte voor een eigen inbreng. Ze willen inhoudelijke verantwoordelijkheid én hulp van het bedrijf op de carrièreladder.

Welke eisen stelt dit aan de leiders van nu? Het beste wat de relatie oude raad van bestuur nu kan doen, is de jonge werknemer erbij betrekken. Anders krijgen ze nooit een goed beeld van de buitenwereld, de veranderde sociale structuur, de technologie, de ideeën. If you can’t understand them, let them join you. Breng het jongerenvirus in de chain of command. Om de scheiding tussen de digitalen en de digibeten te doorbreken. Om rolmodellen te kweken voor andere jongeren, zodat die in het bedrijf willen blijven.

Ideaal is 30 procent jongeren in de raad van bestuur, maar geen bedrijf wil dat. Mijn oplossing is de schaduwboard. Die vergadert over dezelfde stukken en staat voor dezelfde beslissingen. Een eigen club van trendwatchers op ceo-niveau. De young ceo’s. En regel dan goede mentorafspraken. De echte cfo moet de mentor zijn van de young cfo. Zo stimuleer je kennisoverdracht. En de jongeren krijgen makkelijker feedback of klachten van jonge medewerkers, die anders nooit de top zouden bereiken.

Maar het begint allemaal bij de vacatures. Die worden nu alleen nog beschreven als een functie, eventueel met een auto. Weinig jongeren voelen zich aangesproken door de vacatures op Monsterboard, het Funda van de banenmarkt, ook al moeten ze er genoegen mee nemen. Ze solliciteren eigenlijk op een baan die ze niet willen. Recruiters moeten dat functiedenken verlaten en proberen mensen aan te spreken met een carrièreperspectief.